Çocuklu bir ailenin düzeni, huzuru , keyfi ve zararsız özgürlüğü nasıl bozulur ?

 Hayatımın en berbat 3 ayından bahsetmek istiyorum. Bahsetmek isteme isteği bile yorucu ama insanların düşünmeden yaptıkları eylemlerin nasıl sonuçlar doğurduğunu ve aslında bencil yaşamanın bir ailenin hayatın da neleri değiştirdiğini okumanızı istiyorum...

Oğlum her zaman erken kalkan bir çocuk oldu . Yazları sabah 06:00-07:00 , kışları 07:00-08:00 en fazla 15 dk geç ya da 15 dk erken olmak üzere farklılık gösterir. Evimiz de saat 11:00 'e kadar koşmak ya da fazla gürültülü oyunlar oynamak yoktur . O süreyi resim yapmak , arabalarla oynamak ,tv saati vs. Doldurmaya çalışırız.  Zaten en geç 13:00 de öğlen uykusuna yatarız. Aksam 20:00 den sonra evimiz de çocuk hayati biter . 21:00 da herkes yatağında olur ( en fazla yarım saat gec yatma durumu var).  Ara da gecen 1 saatlik süre de sakin gecer uykuya hazırlanırız.  Simdi ben bunca detayı sizlere neden verdim , hemen bahsedeyim ;

Oğlum 2 bucuk  yaşında kızım 5 aylik . Eşimin kardeşi (başıma gelen en güzel şey,  şükür sebebi ,Allah ondan razı olsun) gelmiş yanımıza tam 3 aydır surekli hastanelerdeyiz kızım bacağındaki kalca gelişim geriliği sorunsalından dolayı. Cok gergin uykusuz daralmış zor bir süreçten geçiyoruz .Bir gün akşam 18:00 gibi oglum yastığın üzerinden zıplaya bildiğini farketti. Ama öyle bir zıplamak ki ona göre uzaya çıkıyor görüntü sadece minik bir sıçrayış ve ayak sesleri... Bir kaç kez denedi bölmedim başarısının tadını çıkardı ve şom ağzımı açıp,

 -"Oğlum çok güzel zipliyorsun ama komşular birazdan çıkacak gel koltukta zıplamaya devam et dedim ." Ve kapı çaldı. Kapıyı açtım . Oğlum da yanımda komşum 'merhaba' demeden ,konuya direk ,

-" Evde tadilat mi var ? " diyerek girdi .

-" Hayır çocuk var " dedim kibarca, (Oğlum yanımda kızımin bacağında palvik bandaj günlerdir uyumamışım herkes yorgun ... Kızım palvik bandajdan dolayı hareket edemiyor ,yatmıyor,  durmuyor ,uyumuyor sadece kucakta ... Bu süreçte Oğlum yalnizlasmasin diye büyük bir çaba içerisindeyiz  . Zorlu berbat bir süreçteyiz) . Konuştuk kusura bakmayın. Dikkat ederiz vs. Komşum gitti. Benim kafa da gitti. Ertesi günden itibaren,  Oğlum ne zaman koşsa ayaklarini vurma demeye başladım. Bi kac gün geçti yine yorgun zor bir gece geçirmişim sabah Oğlum ayaklarını vurarak koşmaya başladı ve ben çıldırdım. ( ayaklarını vurma demekten çocuk artık 11:00 den önce bile koşmaya başladı.) Cocuguma öyle bağırdım ki korkudan  " anne tamam diye " ağlamaya başladı. Ben " ayaklarını vurmayacaksın o komşular bir daha o komşular bu kapıya çıkmayacak " diye bas bas bağırıyorum.  Tabi Oğlum  bu duruma alışık olmadığı için dayak yer gibi ağlıyor. Aradan 1 hafta geçti.  Kapı çaldı . 

-" Merhaba,  biz sosyal hizmetlerden geliyoruz.  Çocuklarınıza siddet uyguladığınıza dair şikayet var. İçeri girebilir miyiz?" Dondum kaldım aylarca kulaklarımdan sesleri gitmedi . 2 bucuk yıldır verdiğim emekler , bagirmamak icin verdiğim çaba,  tuvaletlere kendimi kapatıp kızmamak için kendimi paraladiklarim herseyim boşa gitmişti. 

Sonra ne mi oldu ? Ya alt ya da üst komşunun şikayet ettiği kesindi . İkisinin de kapısını çaldım üst komşum üzüldü icigin şikayet ettiğini söyledi. Bakın duyarlı bir insan ama 3 yıldır altında oturan daha çocuklarının da kendinin de yüzünü bile görmemis bir insan bana duyarlı olmaktan bahsediyor. Ogun Oğlum düşmüş olsaydı yüzünde bir morluk olsaydı mesela belki de daha farklı olacaktı. Alt komşum benden özür diledi gülüyorum buna çünkü bizi öyle bir durumun içine soktu ki çok geç kalmıştı. Toparlanmamiz normale dönmemiz koca bir 3 ay sürdü. Biz büyük izler bıraktı özellikle ben De ve cocugumla olan ilişkim de ..

Simdi şunu söylemek ıstiyorum . Kapı arkasından duyarlı olunmaz . Parcaladiktan sonra dilenen özür de yara sarmaz . 

Bir kişinin düşünmeden yaptığı anlık tepkisi bir çok şeye Kapı açar biz bunu atlattık. Peki ya atlamasaydik ? 

ALLAH HERKESİ IYI , DÜŞÜNCELİ VE MERHAMETLİ INSANLARLA KARŞILAŞTIRSIN..